ลูแปงที่3 III
 5 ปี
แชท หาเพื่อนคุย
อายุ 33
ชาย
**ครึ่งชีวิตที่ผ่านมาของผม** ผมได้พยายามตามหาเด็กผู้หญิงถักเปียคนนึง และผมได้ไปไล่ส่องเฟสบุ๊คเพื่อนสมัยเรียนทุกๆคนเท่าที่ผมจะจำได้เพื่อที่จะเจอเธอเป็นเพื่อนในเฟสบุ๊คกับคนพวกนั้นบ้าง แต่ผมหาเธอไม่เจอเลย แล้ววันหนึ่งผมก็ได้ไปไล่ดูโพสต์ส่องคนที่กดไลค์โพสต์ต่างๆในกลุ่มศิษย์เก่าของโรงเรียน แล้วผมก็ได้เจอเฟสบุ๊คของเธอ แม้เวลาผ่านมานานมากแล้วแต่ผมยังจดจำใบหน้าและรอยยิ้มของเธอได้ดี ผมดีใจมากที่ได้รับรู้ความเป็นอยู่ของเธอ ได้เห็นเธออีกครั้งถึงจะเป็นแค่รูปภาพก็ตาม เพราะผมรู้ว่าไม่ว่าจะเป็นตอนนั้นหรือตอนนี้มันก็ยังเป็นไปไม่ได้อยู่ดี ถ้าผมจำไม่ผิดตอนนั้นน่าจะประมาณปี2549-2550นี่แหละปีที่เรียนจบแล้วต้องแยกย้าย ก็น่าจะประมาณ14ปีแล้วมั้งที่ไม่ได้เจอกัน แต่สำหรับผมเธอยังเป็นยัยเด็กผู้หญิงถักเปียที่น่ารักของผมเสมอ เวลาคิดถึงเรื่องของเธอผมจะมีความสุขและยิ้มได้เสมอ ผมยังจำวันที่มีกิจกรรมที่โรงเรียนแล้วเราได้ทำกิจกรรมร่วมกันได้ดี เราได้เดินขบวนอะไรสักอย่างนี่แหละที่แต่งชุดไทย เธอได้แต่งตัวคล้ายๆเจ้าแม่นาคีอะสวมบนหัวใหญ่ๆผมไม่แน่ใจว่าชุดอะไรเพราะมันผ่านมานานแล้ว วันนั้นผมเลยได้มีโอกาสได้พูดกับเธอว่าไม่ใส่รองเท้าไม่เจ็บเท้าหรอ จริงๆผมก็ไม่ได้ใส่เหมือนกันผมแค่อยากแซวเธอเฉยๆ เหมือนตอนนั้นเธอจะไม่ได้ตอบอะไรแค่ยิ้มตอบกลับมาแค่นั้นเอง ตอนนั่งรถรับส่งขากลับจากโรงเรียน(รถบัสเหลือง) ผมจะแกล้งเดินไปข้างหน้าไปคุยกับลุงคนขับรถเกือบทุกวัน เพื่อที่จะได้เข้าใกล้เธอ เพราะเธอยืนอยู่แถวๆประตูหน้าเธอปกติเธอจะไม่นั่งเพราะที่นั่งมันเต็มถึงเธอจะขึ้นมาก่อนเธอก็จะไม่นั่งเธอจะให้เด็กที่ขึ้นทีหลังนั่งส่วนผมนั่งเบาะหลังสุด รถรับส่งที่เรานั่งจะเปิดเพลงไปตลอดทางและเธอก็จะร้องเพลงไปตลอดผมก็นั่งมองเธอจากเบาะหลัง น่าเสียดายถ้าตอนนั้นผมมีมือถือถ่ายรูปได้ผมคงจะแอบถ่ายรูปเธอไว้ทุกๆวัน วันนั้นผมก็เดินไปคุยกับลุงคนขับรถปกติเหมือนทุกๆวัน แต่วันนั้นไม่รู้เธอนึกยังไงเธอได้หยิบกระเป๋าผมไปเปิดดูและถามว่าดูดบุหรี่หรือเปล่า ผมก็ตอบว่าไม่ ผมไม่รู้ว่าตอนนั้นเธอเปิดกระเป่าผมดูเพราะอะไร เพราะเป็นห่วงหรือเพราะแค่สงสัย แต่แค่นั้นมันก้ทำให้ผมคิดไปเองแล้วว่าเธอเองก็รู้สึกดีกับผม ทุกวันนี้เวลาผมคิดถึงเธอผมก็มักจะเปิดเพลงรักที่เคยเปิดบนรถรับส่งคันนั้นฟังแล้วผมก็จะฟังมันวนอยู่แบบนั้นเป็นชั่วโมงๆ พร้อมกับจินตนาการว่าผมกับเธอได้เป็นแฟนกันแค่นี้ผมก็มีความสุขแล้ว และตอนนี้ที่ผมกำลังพิมพ์เรื่องราวพวกนี้ผมก็กำลังยิ้มอยู่ เพราะทุกครั้งที่ผมได้คิดถึงเรื่องรววเกี่ยวกับเธอผมมีความสุขมาก คิดถึงเธอนะจันจิรา